lunes, 3 de mayo de 2010

Martín Mejuto Sobrado.


-Martín, vamos a escribir lo que digas y lo subimos al blog.
-Mmmm a ver, si hombre. Como? Jajaja, como? jajajajaja.
-Espera, que escribo.
-Que carallo? jajaja, mmmmm perdona?
-A ver, Martín, fala, que nos escribimos... jajaja
-Si, mmmm parece queee empezaaa... seeee pois bueno, non che somos nadie. punto barra. Pero o de punto barra non o escribas!
-Bo, escribimos todo, que é máis gracioso. Fala! jaja
-O outro dia, non sei, aah xa estás escribindo! emmmm... este texto igual me está poñendo un pouco en evidencia, pero vamos que se cadra non. Esto é todo espectaculo lector... subraya eso, unha gran frase, pero eso non o escribas! Vamos ler o que temos hasta ahora, veña, eeee eso non. Vale non se vai poder falar aqui, verdad?
Bueno!
-Jajajaja, vaia coña! xdd
-No, de coña nada..
-Va, subimos esta foto!
-Esa foto non, Iago, enfadome eh! nonononono, a ver esa, esa, aribbaarribaarribaarriba!


Clases aburridas de ética que dan lugar a eeesto...

miércoles, 28 de abril de 2010

Somos uno.

Miles de hechos, miles de cosas por las que quisieras perder la memoria.
Pero somos uno, ¿no? Sólo por eso, simplemente por eso, creo que no merece la pena perderla.

sábado, 24 de abril de 2010

Rock'n Roll


Estoy completamente seguro de que no sería lo que ahora soy, no llegaría a ser el tipo de persona que he llegado a ser, si no te hubiera conocido, sisi, a ti, Rock'n Roll. La satisfacción que se siente al escuchar el solo de guitarra de Stairway to Heaven, las complicadas metáforas de Marea, las letras siempre tan llenas de razón de Extremoduro, los grandes grupos, como Muse,Guns and Roses, ACDC...
Tan solo algunos podráne entenderme, tan solo los que sientan esta obra de arte como un estilo de vida, como lo que es.

Si es que ya lo dice fito, QUE NECESARIO ES EL ROCK'ROLL!

Y como bien dijo el maestro, Bob Marley: Don't worry, be happy ;)

martes, 20 de abril de 2010

Led Zeppelin.


Puso su más preciado vinilo de Led Zeppelin en el viejo reproductor heredado de su abuelo,y sólo cuando comenzó a sonar su canción favorita, Stairway to heaven, se sentó en su sillón de cuero negro, encendió un puro y se relajó, esos eran, sin duda, los mejores ocho minutos del día, por eso era ya un ritual para el, no podría irse a la cama sin sus ocho minutos de Led Zeppelin,de Stairway to heaven, de la considerada mejor canción rock del mundo.

lunes, 19 de abril de 2010

El mejor


Ya tocaba, ¿no?
Me demostraste lo que nadie pudo hacer en años, y tú tan sólo en meses. Resultará raro, pero en la vida había cogido tanta confianza con una persona en tan poco tiempo.
Eres bueno. Es más, me atrevería a decir que eres el mejor de los mejores. El mejor del mundo. Mejor que la droga, mejor que la playa en un día soleado, mejor que la música, mejor que el cine, mejor que un sábado noche, mejor que un beso bajo la lluvia, mejor que un regalo de Navidad, mejor que un concierto de tu grupo favorito, mejor que la libertad, mejor que la vida.
Porque lo mejor de lo mejor siempre viene en frascos pequeños.


Carmen.

Primavera, optimismo.


No lo pudo evitar, llegó la primavera, y, con ella, el recuerdo de lo más bonito de su vida. Sintió tal nostalgia que no pudo evitar llorar, llorar por aquel amor perdido, llorar al recordar un nuevo fracaso.
Un nuevo fracaso? Sí, no puede negar lo evidente... se sintió desgraciado, patético, torpe, inútil.
Minutos después consiguió calmarse y comenzó a pensar, pensar en las cosas buenas que la vida le había ofrecido día a día, en los amigos, en la familia, en esas tardes de poker, en las noches de fiesta, en los veranos de la infancia que nunca se olvidan, en la gente que de verdad le hacía felíz.
Sintió renovadas fuerzas, levantó su cabeza de la almohada empapada en sudor y lágrimas y sonrió, hacía mucho tiempo que no sonreía. En ese momento supo cómo y con quién afrontaría la vida, no más lágrimas, no más tristezas inútiles por personas que no se merecen ni una muestra de amabilidad.

Texto: Iago Montes
Fotografía: Brais Vázquez.

domingo, 18 de abril de 2010

Extreemo.


Para algunos, la vida es galopar un camino empedrado de horas, minutos y segundos. Yo, más humilde soy, y sólo quiero que la ola que surge del último suspiro de un segundo me transporte mecido hasta el siguiente.

Yees.


Probablemente apenas me conozcas, probablemente te estés preguntando por qué te escribo esto, probablemente no me quieras, y no me querrás nunca, probablemente digas que no a esta locura…

Tan solo probablemente, no?

martes, 13 de abril de 2010

Te quiero


No pudo más. Le dió un sonoro bofetón que lo dejó aturdido durante un instante.
- ¡Pero qué te has creído! ¡Yo sí que he sufrido, no te imaginas cuánto! ¡He pasado hambre y frío, he pasado miedo, he atravesado glaciares, montañas, desfiladeros, he estado a punto de morir! ¡Me he dejado los pies caminando detrás de ti! ¿Y te atreves a hablarme de dolor? ¿Qué sabes tú del dolor?
Y sin poder aguantar más echó a llorar.
- Pero.. ¿Por qué has hecho.. todo esto.. por mí? ¿Por qué has venido a buscarme?
- Porque te quiero, imbécil.

Carmen

jueves, 8 de abril de 2010

Miriam, 16 ♥

A ti, que te conozco desde hace apenas 3 semanas.

Felicidades Miriam, en los pocos días que te conozco me has demostrado muchas cosas, cosas propias de excelentes personas, eso lo eres tú, simpática, amable, divertida… sin duda vuestra amistad es el mejor recuerdo que tengo de Salamanca.
NO CAMBIES NUNCA (:

miércoles, 7 de abril de 2010

Look at us...

Ten cuidado con la luna, dicen las estrellas... Más guapa que ninguna, me quedo con ella otra vez, me mata pero a gatas vuelvo a nacer.


Iago.

miércoles, 31 de marzo de 2010

FITOTERAPIA

O por suerte o por desgracia, cuando me haces falta siempre estás ahí.
Que necesario es el Rock'N Roll

sábado, 6 de marzo de 2010

Amistades..

Hay momentos en los que un hombre tiene que luchar, y otros en los que debe aceptar que ha perdido su destino, que el barco ha zarpado, que solo un iluso seguiría insistiendo. Lo cierto es que nosotros siempre fuimos unos ilusos.

Supongo que este texto tiene mucha razón en ciertos ámbitos. No podemos conformarnos con los que se nos da, debemos luchar, continuar avanzando. Si somos ilusos por hacerlo, lo acataremos pero habremos intentado vencer, que es más de lo que la mayoría hacen.

A vosotros, tendríamos que dedicaros miles y miles palabras de agradecemiento por continuar luchando, por no dejaros vencer por las adversidades. Deberíamos daros las gracias por infinidad de cosas, pero no queremos quedarnos cortos.

Gracias por sobrevivir y por hacernos sobrevivir.

Ciertas amistades son para siempre, ¿verdad?


Carmen y Iago.

Felicidad.


En la vida el principal objetivo es la felicidad, pero.. ¿como conseguir la felicidad? ¿Dinero? ¿Una casa enorme? ¿Un buen coche? ¿Un buen trabajo? ¿Ser el mejor en algo?
No, la felicidad no se consigue con esas cosas, cosas importantes en una vida, pero que, al final, tan solo son eso: cosas materiales. La felicidad se basa en combinar esas pequeñas cosas con lo realmente importante: la familia y los amigos.
Nosotros podemos presumir de haber conseguido esa felicidad, podemos presumir porque somos, ante todo,
AMIGOS.


Carmen y Iago.

Curioso...

Un profesor, delante de sus alumnos de la clase de filosofía, sin decir ni una palabra, cogió un bote grande de vidrio y procedió a llenarlo con pelotas de golf.
Después preguntó a los estudiantes si el bote estaba lleno. Los estudiantes estuvieron de acuerdo en decir que sí.
El profesor cogió una caja llena de perdigones y los vació dentro del bote. Estos llenaron los espacios vacíos que quedaban entre las pelotas de golf.
El profesor volvió a preguntar de nuevo a los estudiantes si el bote estaba lleno, y ellos volvieron a contestar que sí.
Después el profesor cogió una caja con arena y la vació dentro del bote. Por supuesto que la arena llenó todos los espacios vacíos y el profesor volvió a preguntar de nuevo si el bote estaba lleno. En esta ocasión los estudiantes le respondieron con un sí unánime.
El profesor, rápidamente añadió dos cervezas al contenido del bote y efectivamente, el líquido llenó todos los espacios vacíos entre la arena.
Los estudiantes reían.
Cuando la risa se fue apagando, el profesor les dijo: "Quiero que os fijéis que este bote representa la vida. Las pelotas de golf son las cosas importantes como la familia, los hijos, la salud, los amigos, el amor, cosas que te apasionan. Son cosas que, aunque perdiéramos el resto y nada mas nos quedasen estas, vuestras vidas aún estarían llenas.
Los perdigones son las otras cosas que nos importan, como el trabajo, la casa, el coche... La arena es el resto de las pequeñas cosas. Si primero pusiéramos la arena en el bote, no habría espacio para los perdigones, ni para las pelotas de golf. Lo mismo sucede con la vida. Si utilizáramos todo el nuestro tiempo y energía en las cosas pequeñas, no tendríamos nunca lugar para las cosas realmente importantes.
Presta atención a las cosas que son cruciales para tu felicidad.Juega con tus hijos, concédete tiempo para ir al médico, ve con tu pareja a cenar, practica tu deporte o tu afición favorita. Siempre habrá tiempo para limpiar la casa, para reparar la llave del agua. Ocúpate primero de las pelotas de golf, de las cosas que realmente te importan. Establece tus prioridades, el resto solo es arena".
Uno de los estudiantes levanto la mano y le preguntó que representaban las cervezas. El profesor sonrío y le dijo: "Me encanta que me hagas esta pregunta!. La cerveza es para demostrar que aunque tu vida te parezca llena, siempre hay un lugar para dos cañas con un amigo".

Iago.

Un rato más.




Antes de que te des por vencida, piensa que es la única vida que podemos compartir. Deja que me quede un rato más aquí, quiero que me apuntes en tu agenda, deja que me quede y nunca más me vuelva a ir, no me dejes ser solo a medias.

Iago.

Alguien...

Alguien que cuando me moje me preste su chaqueta, que me rompa las medias con la boca y luego me compre otras, que se pierda conmigo para después rescatarme de laberintos sin sentidos, que saque la espada y me defienda de víboras, pirañas y putas. Alguien que cosa disfraces a mis días malos y los conviertas en buenos, que no se enfade si no me entiende, ni me entiendo y lo mareo, que me saque la lengua cuando me ponga tonta y me haga enmudecer, que no dé por hecho que siempre voy a estar ahí pero que tampoco lo dude, que me haga sufrir porque sí pero que no me venda amor eterno manoseado. Alguien que no pueda caminar conmigo por la calle sin cogerme de la mano, que no me compre con regalos pero que tenga mil detalles de papel, que no le guste verme llorar y me haga reír hasta cuando no tengo ganas, que de vez en cuando decida perseguirme en los bares y conocerme otra vez. Que me mire, lo mire, y me tiemblen las piernas sin remedio.. Alguien que esté loco por mi, y no se le olvide decírmelo los días de resaca. Que si se pone animal, sea solo en la cama, y me mate a besos por la mañana. Que no se acostumbre a mi y deje de inventar nombres nuevos para despertarme. Que si mira a otra, luego me guiñe un ojo, y se ría de mis celos de hojalata.
Y sobre todo que no tenga que perderme para darse cuenta de que me ha encontrado.


Carmen.